شب

به یاد شب هایی که در بیداری و تشویش به صبح رسیدند....

در پی این ایام 

میشود روز تمام

حال اکنون موقع خاموشیهاست 

شب و یاد و خاطرها وقت افسوس فراموشیهاست

شب و آرامش و بیتابی من

شب و کابوس در بیداری من 

میرود آفتاب و می آید ماه ، مردمان به این آمد و شد شب گویند

میرود زمان به باد 

روحم افسار کند پاره و زند فریاد 

کند ناله و داد.

و تنم شاد... که زندانی خود دارد روحم را

بیخیال بیخیال از شنیدن ناله های غرورم را

روح افـــسـرده 

که ناگه نکند جان سپرد در این جسد مرده .

و در این سوز و گداز ، نفسی باز جاریست

شب رو به پایان ، قصه اما باقیست 

فردا صبح خورشید میخنندد باز

از سمت مشرق ، میکند ساز ، میخواند آواز

(منبع نامشخص)